کاوه آهنگر و ضحاک ماردوش

«کاوۀ آیندۀ ایران زن است»
فریدون مشیری
‌
بر سر ما سایۀ اهریمن است
هستی ما زیر پای دشمن است
‌
در مزارآباد ما آهسته رو
کاندر این مرداب خون تا دامن است
‌
سروبالایان به خاک افتاده‌اند
این که بالا می‌نماید شیون است
‌
از جوانان یوسفی بر جا نماند
آن چه بینی غرق خون پیراهن است
‌
نه ثریا نه منیژه شب سیاه
سر به سر این ملک چاه بیژن است
‌
سال‌ها رفته‌ست و وحشت برقرار
همچنان تکرار تیر و بهمن است
‌
در افق‌ها چهره‌ای می پرورم
ماه‌رخساری که پشت توسن است
‌
گیسوان افشانده بر تاراج باد
تیغ در کف راست چون روئین‌تن است
‌
من ز مردان ناامیدم بی‌گمان
کاوۀ آیندۀ ایران زن است
‌
زانکه این آزرده‌جانان قرن‌هاست
طوق خون‌آلودشان بر گردن است
‌
آه این مهرآفرینان سال‌هاست
روح‌شان در محبسی بی‌روزن است
‌
پای دیوار اسارت بسته نای
رخت تاریک عزاشان بر تن است
‌
صبرشان روزی به پایان می‌رسد
پیش من این نکته روز روشن است
‌
گرچه اینک نام این نازک‌دلان
لاله و نسرین و ناز و سوسن است
‌
باش تا گُردآفریدی برجهد
تا ببینی زن نه آتش آهن است
‌
ناخن رنگین او مشت درشت
اطلس زرتارش آنک جوشن است
‌
دست در شمشیر آرد ناگزیر
آن که دستش خون‌چکان از سوزن است
‌
بگسلد زنجیرها تا بنگری
تیغ این شورافکنان شیرافکن است
‌
بر افق‌ها چشم دارم هر سحر
تا چه زاید صبح شب آبستن است
‌
من ز مردان ناامیدم بی‌گمان
کاوۀ آیندۀ ایران زن است