هاینریش هاینه

لباس‌های فاخر مشکی و جوراب‌های ساق‌بلند،
سرآستین‌های اتوزده به سپیدی برف،
و زبان چرب و نرم و آغوش گرم،
می‌شود روزی که تندباد حادثه‌ها
این جامۀ ریا را بر تن شما بدرد…
از این همه دورویی به تنگ آمده‌ام،
از این همه تشریفات و تظاهر.
‌

خواهم از دست همه سر به کوه و بیابان بزنم،
از بلندی‌ها بالا روم،
در آن دامنه‌ها که کلبه‌های روستایی ساده تعبیه شده،
جایی که هوا پاک و آزادست و نسیم خنک می‌وزد،
و صندوقچۀ سینه از آن منبسط می‌گردد.
‌

خواهم از کوه‌ها بالا روم،
آنجا که درختان تناور کاج خیمه زده،
و دست در دست هم داده‌اند.
‌
در آن دامنه‌ها که پرندگان چهچهه می‌زنند،
و جویباران زمزمه می‌کنند،
و طبیعت بی حضور آنان زندگی می‌کند.
‌
بدرود، بدرود ای سالن‌های صیقل‌خورده،
و ای مردم مسخ شده، ای دنیای پوچی‌ها!
من از این صخره‌های سخت بالا خواهم رفت،
تا از آن اوج افلاک، به حضیض خاک
بر شما بنگرم و بخندم.