من هم چه‌گوارا هستم

«زندگی»
محبوبه ابراهیمی
‌
صبح می‌شود و باز کودکی بهانه‌گیر

خستگی، ملال، غم، نان و چایی و پنیر

چشم را نمی‌شود روی صبح وا کنی

صبح چادری به سر، رفته پشت نان و شیر

صبح، رخت‌های چرک  ̶  صبح، کوه‌ ظرف‌ها

در اتاق کوچکی باز می‌شوی اسیر

در خودت فشرده‌ای ابرهای تیره را

صبح تازه‌ات بخیر آسمان دور و دیر!

نه! به دست و پا زدن، دل رها نمی‌شود

یا پرنده شو، بپر! یا به خانه خو بگیر!

صبح، سیب، صبح، گل  ̶  از دقیقه‌ها بچین

پیش از آن که بسپری دل به خاک ناگزیر

از گلوی خسته‌ام، زندگی! غزل بخوان

زیر دست و پای غم، ای ترانگی نمیر!