چهار شاعر آزادی

فرخی یزدی

توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود
کشمکش را بر سر فقر و غنا باید نمود
تا مگر عدل و تساوی در بشر مجری شود
انقلابی سخت در دنیا به پا باید نمود

قسم به عزت و قدر و مقام آزادی
که روح‌بخش جهان است نام آزادی
به روزگار قیامت به پا شود آن روز
کنند رنجبران چون قیام آزادی
اگر خدای به من فرصتی دهد یک روز
کشم ز مرتجعان انتقام آزادی

آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی
دست خود زجان شستم از برای آزادی
با عوامل تکفیر صنف ارتجاعی باز
حمله می‌برد دائم بر بنای آزادی

خونریزی ضحاک در این ملک فزون گشت
کو کاوه که چرمی به سر چوب نماید
مپسند خدایا که سر و افسر جم را
با پای ستم دیو لگدکوب نماید

ضحاک عدو را به چکش مغر توان کوفت
سرمشق گر از کاوه حداد بگیرید

دارند در انظار ملل حق حیات
آن قوم که انقلاب خونین کردند

ز انتخاب چو کاری نمی‌رود از پیش
به پور کاوه بگو فکر انقلاب کنند

گر مرا گردد میسر روز عفو و انتقام
دوست می‌دارم که از دشمن خطاپوشی کنم
فرخی از کوس آزادی جهان بیدار شد
پس چرا من از سبک‌مغزی گران‌گوشی کنم

به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می‌گردد
مگر روزی که از این بند غم آزاد می‌گردد
تپیدن‌های دل‌ها ناله شد آهسته آهسته
رساتر گر شود این ناله‌ها فریاد می‌گردد
ز اشک و آه مردم بوی خون آید که آهن را
دهی گر آب و آتش دشنۀ فولاد می‌گردد
دلم از این خرابی‌ها بود خوش زانکه می‌دانم
خرابی چون که از حد بگذرد آباد می‌گردد
ز بیداد فزون آهنگری گمنام و زحمتکش
علمدار علم چون کاوه حداد می‌گردد
به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن زآن رو
که بنیان جفا و جور بی‌بنیاد می‌گردد

در کف مردانگی شمشیر می‌باید گرفت
حق خود را از دهان شیر می‌باید گرفت

ای جان به فدای آن که وقت مردن
تسلیم نمود جان و تسلیم نشد

همین بس است ز آزادگی نشانۀ ما
که زیر بار فلک هم نرفته شانۀ ما